SANTO CRISTO DE FURELOS E CRISTO DA IGREXA DA ORDE TERCEIRA DA CORUÑA. RASGOS EN COMÚN EN DIFERENTES ESCENAS

Santo Cristo de Furelos, no momento de ser desencravado da Cruz.

Nesta ocasión imos falar someramente das representacións de Cristo cun brazo descravado. Aínda que este tipo de representacións non son tan frecuentes como as da Crucifixión e dos Calvarios ás que estamos acostumados, existen bastantes exemplos desta escena que forma parte do ciclo da Paixón, en concreto nun episodio comprendido entre a Crucifixión e o Descendemento, que non é outro que o Desencravo da Cruz.

 CRUCEIROS DE MELIDE, 
DA IGREXA DE SAN NICOLÁS DE NEDA,

E DO CRISTO DA TAFONA (FERROL).

UNHA MOSTRA DOS PRIMEIROS CRUCEIROS.

Cristo en Maxestade. Cruceiro de Melide. Século XIV.

No territorio galego hai un bo número de cruceiros góticos espallados ó longo da súa xeografía: en Santiago (Home Santo), Bamiro (Vimianzo), Noia, Fisterra, Francos (Teo), Mondoñedo, Portomarín, Ourense, ou en Pontevedra, entre outras localidades.

Mais hoxe queremos referirnos ós dous cruceiros posiblemente con máis analoxías co Cruceiro de Melide, situados ambos na comarca de Ferrolterra, e cuxas pautas arcaizantes levan a encadralos a finais do século XIV ou a comezos do século XV.

SIMBOLOXÍA SOLAR, ESTELAR, LUNAR E FLORAL NA ARTE, E NAS ARTES POPULARES DA TERRA DE MELIDE: REPRESENTACIÓNS DE ROSETAS HEXAPÉTALAS, TETRAFOLIAS, RADIAIS, ESVÁSTICAS, CRECENTES E MINGUANTES DE LÚA E ROSETAS FLORAIS CON PÉTALOS E ESTIGMA.

Neste traballo imos tratar da simboloxía astral ás veces concibida como representación floral esquemática presente no patrimonio artístico e etnográfico da comarca Terra de Melide, deixando para outras ocasións o mostrario zoomorfo (bestiario), e as diferentes decoracións de temática vexetal e tamén os motivos xeométricos e de entrelazos, que tamén están presentes nesta área xeográfica tan concreta.

Aínda que existen moitos máis exemplos dos que aquí tratamos, son todos eles unha mostra máis ou menos axeitada para amosar o compendio de elementos simbólicos de carácter fundamentalmente astral, que se poden ver nas arquitecturas relixiosas do medievo e tamén presentes nas artes populares tanto no plano arquitectónico como no meramente funcional.

AS FONTES PÚBLICAS DE MELIDE:

                                              

                                               Debuxo de Xosé Manuel Broz Rei da Praza do Convento,

                                          onde se pode ver a antiga fonte instalada a finais do século XIX.

Nestes días, que por mor dos descubrimentos arqueolóxicos no Cantón de San Roque relacionados coa vella rede de sumidoiros e aproveitamento dos excedentes de caudais das fontes públicas (instaladas a fins do século XIX), e que posteriormente (na segunda metade dos anos 50) ían ser aproveitados para abastecer de auga ó recén construído lavadoiro público, estase a falar moito sobre o tema en cuestión.

Pois dende o Museo de Melide consideramos que se trata dunha moi oportuna ocasión para falar do máis importante, que non é outra cousa que lembrar a enorme importancia que supuxo para a nosa vila a instalación das primeiras fontes públicas para o abastecemento das casas, posto que ata o ano 1889 tíñase que botar man de pozos, tanto de titularidade pública coma privada.
Así pois imos falar sobre este tema e compartir fotos antigas, así como amosaremos as particularidades das primeiras fontes de abastecemento público urbano, das orixes do lavadoiro, e tamén da chegada da traída para as casas, e como os habilidosos latoeiros artesáns de Melide se converteron en fontaneiros, posto que eran os únicos profesionais capaces de facer soldaduras das cañerías de chumbo.

Tamén se falará de sellas, das longas reas de xente, e dos tempos de espera nas fontes para ir pola auga, dos augadores "profesionais", ou tamén das trasnadas que facían os nenos na Fonte do Pilón.

A ESENCIA DO MUSEO DA TERRA DE MELIDE.

Reflexión con motivo do Día Internacional dos Museos:
"Os museos como eixe cultural: o futuro das tradicións".

O Museo de Melide radica no centro, na banda dereita e na banda esquerda, no nacente e máis no solpor, na nordesía e no mediodía, sendo abranguido por canto lindeiro e marco confinan os señoríos de Abeancos e determinan á Terra de Melide.
Tamén procura situarse enriba, sempre que a defensa da tradición herdada así o require, xeralmente encadrado no medio, mais sempre tendo presente cales son as súas orixes nos chanzos máis baixos que parten dos solados máis humildes e cativos.
Por conciencia é de dentro, pero sempre respecta, admira e aprende do de fóra, posto que vivimos nunha órbita plural, na que todo suma e determina todas e cada unha das realidades culturais que nos rodean e das que inherentemente formamos parte.